ဆံုဖို႔မရွိေတာ့တဲ့ ဒီလမ္းမမွာေစာင့္ေနခဲ့တဲ့
လူတစ္ေယာက္ ေျခဦးတည့္ရာလမ္းႏွင္လို႔
ကမ္းမျမင္ႏုိင္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာကူးခတ္ရင္း
အလွမ္းပင္ေ၀းခဲ့တယ္...
အသိအျမင္မရွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြမွာ
ေန႔စဥ္လုပ္ငန္း ေဆာင္တာေတြနဲ႔
သက္ရွင္လုပ္ရွား ေနၾကလည္း
ငါ့မွာေတာ့ ေရာက္ရာကိုသြားရမလို
ေလွ်ာက္စရာလမ္းေတြမွားၿပီးရင္းမွာေနခဲ့ၿပီ...
အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ေနညတုိင္းကို
အျပစ္ရွာၾကည့္ရင္လည္း ငါ့အမွားေတြပဲလို႔
ေတြးေတာရင္း ဘ၀နာဇာတ္တစ္ခန္းကိုရပ္ရေအာင္
အသစ္ကျပန္စခ်င္တယ္...
မေန႔ကဆုိတာ အိပ္မက္
မနက္ျဖန္ဆုိတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
ဒီေန႔တာ ဘ၀လုိ႔ဆုိရင္လည္းၿပိဳကြဲေနတဲ့
ဘ၀ကိုမထုဆစ္မွီအတုအစစ္ခြဲရင္း
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ပံုဖမ္း
ရုန္းရလြန္းလို႔ အင္အားလည္းကုန္ခန္းေနပါၿပီ...
ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ အခ်ိ္န္ေတြကို
ႏွေျမာတသစြာ ေရတြက္ရင္း
ကံၾကမၼာနဲ႔ စီးျခင္းထုိးပြဲမွာအႏုိင္ရေအာင္ၾကံေဆာင္
ေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ လူေတြကိုအလံျဖဴျပလုိ႔
ရန္ေတြကင္းေအာင္ျဖတ္သန္းပါရေစ.......
"မင္းကိုခ်စ္တဲ့သူ"
ဟိတ္....... ေကာင္ကေလးးးးးးးးး ဘာေတြျဖစ္........ အလံျဖဴေတာ့ မျပနဲ ့ကြယ္........ ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတာ... ဘယ္သူ ့မွ အလံျဖဴျပစရာလိုဘူးကြဲ ့
ReplyDeleteဘဲၾကီး....ေနာက္လွည့္မေတြး....မႏွေျမာပဲ
ReplyDeleteမနက္ျဖန္တုိင္းေကာင္းေအာင္ေနတက္ပါေစဗ်ာ
ကဗ်ာေလးက ေလာကဓံေတြႀကား ေမာဟိုက္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။
ReplyDeleteဘာေတြ ၿဖစ္ေနတာလဲ ..
ReplyDeleteမနက္ၿဖန္ ဆိုတာ ရိွေနေသးသ၍
ဘာမွ စိတ္ဓာတ္က်ဖို႕ မလိုပါဘူးးး ..
အေရးၾကီးတာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ ပါ ...
အိုေက ... !
စိတ္ဓာတ္က် ဖို႕ မလိုပါဘူးးးး ဗ်ာ ....
i really like your poem of life
ReplyDeletethat is cool